درجستجوی خویش

دوباره مقاله ام ریجکت شد، بعد از شش ماه انتظار. البته 6 ماه انتظار به خاطر اشتباه استاد نابغه ام بود نه ژورنال. ایمیل ریجکت شدنش 5 ماه پیش اومده رفته تو اسپماش، سایت ژورنال رو هم چک نکرده. خدایی خیلی خوشحاله. نمی دونستم چی بهش بگم. باز هم خندیدم. اگر فکر آدمها رو میشد خوند چی میشد. امروز استادم پشت لبخند من می خوند

" چقدر تنبل و خنگ هستی دوست دارم خفه ات کنم".

امشب شب تولد منه. حس آرامش ندارم. ذهنم خیلی شلوغه. کاش میشد فردا برم پش دکتر ف. اما فردا می خوام با بچه ها قرار بذارم. البته اونها میخوان. از دست الی و کیا خیلی ناراحتم، یه جوری ان. زیر زیرکی کارایی می کنن که بدم میاد. اصلا ارزش ندارن بهشون فکر کنم.  به درک.